Daar zit ik dan voor het eerst. Voor mij een laptop met achterlangs de oplader want het leeglopen van de accu is sneller dan mijn breinstruggles. Rechts een groot glas met heet water. En nee niet omdat het dan mijn honger gevoel verminderd en zo wat kilo’s kwijtraak. Het is gewoon lekker, koud water drinken is toch ook heel normaal? Voordat ik in deze setting terecht kwam waren er genoeg dingen waarover ik moest gaan nadenken. Ben ik een vlogger, blogger of spreek ik liever in een podcast?
Het begon gisteren allemaal met het openen van Facebook. Scrollend in bed nadat ik de hele nacht had gewerkt kwam ik een bericht tegen over Ik&Simon. Waar is Nick?! Was het eerste wat in mij op kwam, is dit de volgende band die uit elkaar gaat om geld? Nope, geen sappige roddels maar de naam van het nieuwe Youtube kanaal van Simon. Eentje waarin hij zijn leven gaat vloggen. Het waren wat aan elkaar geplakte korte video’s. Was dit dan ook iets voor mij? Handig met de computer ben ik alleen niet. Het valt wel te leren maar zie ik mezelf al op beeld comfortabel kletsen? Een houding vinden waarin je jezelf goed eruit vind zien zonder een onderkin of andere schoonheidsmankementjes extra uitvergroot. Hier schijt eraan hebben is makkelijker gezegd dan gedaan.
Simon vertelde ook dat hij een podcast ging maken. Iets waar ik zelf nog nooit eerder echt mee bezig ben geweest. Een aantal minuten praten over een onderwerp. Zorgen dat andere niet gaan storen (of ikzelf) aan alle uhuh, uhm, awkward silences, struikelend over woorden. Nog maar zwijgend over hoe irritant het is om je eigen stem te horen.
Gedurende deze dag denk ik terug aan mijn docent Nederlands op de middelbare school in mijn 2de en 3de leerjaar. In al die jaren nooit meer mee bezig geweest. Ik zie haar glimlach en korte blonde haren. Haar enthousiasme en fascinatie voor de Nederlands taal. Ook de rode strepen, pijltjes en andere met inkt gekladderde correcties herinner ik mij nog. Tja slecht was ik niet in Nederlands maar grammatica is niet echt mijn ding. Gedichten, verhalen en brieven schrijven vond ik fantastisch. Waarom verpest de grammatica het weer dacht ik altijd!
En dan volgt het keuze moment. Geen tromgeroffel, geen Yvon Jaspers die erbij komt zitten. Gewoon ik aan een keukentafel. Als sterrenbeeld ben ik een weegschaal en dat merk ik altijd met keuzes. Wikken en wegen. Voors en tegens bekijken. En bekijken. En nogmaals bekijken. Keuze gemaakt maar dan toch weer twijfelen. Uiteindelijk maak ik dan de keuze. Het word een blog. Waarover het allemaal gaat? Heel simpel. Gewoon waar ik zin heb! Mijn breinstruggles, dingen waar ik tegenaanloop of waarover ik mijn mening wil geven. Zonder stress over hoe ik eruit zie of hoe ik klink. En met een hele hoop schijt aan mijn grammaticale fouten!
Reactie plaatsen
Reacties